'ती' कालची आणि आजची

खरच किती साधी, सरळ, अल्लड होती तेंव्हा ती
घरा समोरील भल्या थोरल्या पिंपळ वृक्षावरून उडी मारून
लहान चिमुकल्यांच्या मोठ मोठ्या दप्तरातून बाहेर डोकावत
कधी चिऊ-काऊ च्या गोंगाटातून
गजबजलेल्या गल्ली बोळातून ...
बेमालूम, गुणगुणत यायची माझ्या घरात....
माझ्या टेबलावरच्या कोर्या कागदावर ....
नकळत, सहज उतरायची ....ती


आता जेंव्हा काळ बदलला आहे ...
संदर्भ बदलले आहेत ...
छोट्या छोट्या गल्यांचे मोठ मोठे रस्ते झाले आहेत
सुपर शॉप च्या जमान्यात 'वाणी' उठून गेले आहेत




आता तिच्यात आणि माझ्यात ...
मोजता न येणार अंतर आहे ..
तिथे आज 'ओळख विसरवणार' भयाण अंधकार आहे
मातेच्या कुशीत, जगण्याचा हाहाकार आहे
धर्म , धर्म राहिलेला नाही .!
धर्माचे राजकारण झाले आहे ...
आणि धर्माच्या नावाखाली घोषणांचा बाजार मांडला आहे


आता हे अंतर तिला सहज राहिलं नाही ...
त्यासाठी तिला चालावं लागतं ...
गाणं नसतं ओठावर .... पोचण्याचा ध्यास असतो फक्त ..
इतकं अंतर आणि इतकी शहरं ओलांडून ...
आज ती जेंव्हा माझ्या घरी येते ....
तेंव्हा अगदीच अर्धमेली झालेली असते ....
तिच्या येण्याची वाट पाहणारा मी आणि माझा टेबल ....
कधी तिच्या कडे तर कधी कोर्या कागदाकडे पाहत असतो ...
तेंव्हा पुन्हा उठून .... टेबलाकडे नजर हि टाकता निघून जाते.
आणि गावातल्या .... थिजलेल्या शरीराच्या ....
फुटलेल्या डोळ्यांच्या... भिजलेल्या पापण्यांवर ...
त्यातीलच एक अश्रू बनून झोपी जाते.



मूळ हिंदी रचना - निदा फ़ाजली
भावानुवाद - रमेश ठोंबरे