दादागिरी ते गांधीगिरी (व्हाया सेंट्रल जेल)

तो झोपड़पट्टीत रहायचा ...
अन मिल्लेनिअमची स्वप्न पहायचा.
देश्याचे नेते दिल्लीत पाणी प्रश्नासाठी बोलायचे ..,
हा गल्लीत पाण्यासाठी भांडायचा.

दादा दादांची टक्कर होताच ..
हा गुह्नेगारित उतरला
खंडनी, हप्प्ता वसूली करतानाच ...
आता चाकू ही हातात धरला.

गुह्नेगारी वाढत गेली, दादागिरी वाढत गेली....
डाकूगिरी, गुंडागिरीत हा कधीच नाही हरला.
आत - बाहेरचा खेळ खेळ्ताना अखेर ...
एक दिवस सौंशयित दहशतवादी ठरला.

जामिन आता मिळत नव्हता, तुरंगवास टळत नव्हता...
तेंव्हा सापडले त्याला गंधिवादाचे घबाड.
'माझे सत्याचे बोल' ... टाइमपास म्हणुन हाती घेतले..
अन वाचता वाचता त्याने सम्पूर्ण गांधिच वाचले.

काय असतो गुह्ना, का द्यावी गुह्न्याची कबूली ?
दादाच्याही डोक्यात गांधीगिरी सुरु झाली.
दिली लगेच कबूली, भोगला त्याने तुरुंगवास,
चार वर्ष्यांची शिक्षा ठरली पुस्तकांचा सहवास.

आता तो बदललाय.., गाँधी वाचून हललाय,
गाँधी विचार आचारतो, गांधीगिरी प्रचारतो.
तुरुंगातील कैध्याना तो आज विचारांची दिशा देतो,
गाँधी विचार जिवंत आहेत याचीच एक आशा देतो.

चाकू धरल्या हातानी... आता चरखा ही शिक्लाया,
त्याने स्ववलम्बनासाठी... नौकरी वर विश्वास टाकलाय.
पहिला जर 'लक्ष्मनदादा' आता विश्वास कसा बसेल,
कारन चाकू धरल्या हातामधे आता नवे पुस्तक दिसेल.

- रमेश ठोंबरे (Ramesh Thombre)
दि. २०/०५/२००९

(सत्येकथेवर आधारित)