माणसे वेल्हाळ होता तो

वाचकांची नाळ होता तो
पुस्तकांची चाळ होता तो

ऐकण्याचा कान ही झाला
बोलणारा टाळ होता तो

दोष कोणा द्यायचा नाही
पांढरे आभाळ होता तो

कोपराने खोदला आम्ही
अन म्हणे, खडकाळ होता तो !

आठवांणी कंठ भरल्यावर
रम्य सायंकाळ होता तो

माणसांनी टाकले त्याला
माणसे वेल्हाळ होता तो

थांबला पण काळ आल्याने
कर्दनांचा काळ होता तो

शेवटाला बाळ ही झाला
माउलीचे भाळ होता तो

- रमेश ठोंबरे
----------------------------------------------------------
आम्हा सर्व कविमित्रांचे मित्र आणि मार्गदर्शक,
गोष्टीवेल्हाळ स्व. सुधाकर कुलकर्णी अर्थात
सु.ल. यांना विनम्र आदरांजली !
----------------------------------------------------------