~ पाय जेंव्हा ढेकळानी सोलली ~

पाय जेंव्हा ढेकळानी सोलली खूण तेंव्हा ओळखीची पोचली गाव माझें ज्या दिशेला यायचे एक खिडकी त्या दिशेला ठेवली याद आली की निघावे लागते गाव असते वाट पाहत आपली जायचे नव्हतेच नुसते कोरडे आठवण मग सोबतीला घेतली गाईच्या डोळ्यात जेंव्हा पाहिले गाय सुद्धा ओळखीचे बोलली ओल असते गाव अन शेतातही कोरडी नसतात नाती येथली - रमेश ठोंबरे